นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
สนธยารำพึง
บทสนทนาด้วยความรำพึงรำพันว่าด้วยความคิดคะนึงระลึกนึกถึงระหว่างเด็กสาวน้อยในทุ่งนากับเด็กหนุ่มน้อยในมหานครที่ใกล้กัน...แม้ว่าจะห่างกันแสนไกล
ผู้เข้าชมรวม
200
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
200
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 12 พ.ค. 61 / 23:26 น.
สนธยา รำพึง รำพัน ความคิดถึง รำพึงรำพัน คะนึง คะนึงคิดถึง ห่างไกล ไกลแสนไกล ความผูกพัน ความสัมพันธ์ ความห่วงใย ความรัก ความทุกข์ ความเศร้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
สวัสดีครับ ผม "ณ มหานครสีฟ้า" ผมเป็นนักเขียนหน้าใหม่พึงหัดคิดหัดเขียนลองผิดลองถูกอยู่นะครับ ท่านนักอ่านทั้งหลายสามารถวิจารณ์วิพากย์เรื่องสั้นนี้ได้ตามสบายจิตสบายใจ ผมจะรับฟังคำวิจารณ์ของท่านแล้วนำไปปรับปรุงในภายภาคหน้า ขอขอบคุณสำหรับคำวิพากย์วิจารณ์ไว้ล่วงหน้าครับ
โดยเรื่อง "สนธยารำพึง" นี้เกิดจากการนำเรื่องสั้นที่ผมได้เขียนไว้ในสมุดภาษาไทยมาเรียบเรียงและต่อเติมใหม่ให้มีรสชาติน่าอ่านขึ้นโดยเป็นเรื่องที่ว่าด้วยบทสนทนาด้วยความรำพึงรำพันว่าด้วยความคิดคะนึงระลึกนึกถึงระหว่างเด็กสาวน้อยในทุ่งนากับเด็กหนุ่มน้อยในมหานครที่ใกล้กัน...แม้ว่าจะห่างกันแสนไกล
กระผมมีแผนว่าจะทำภาคต่อของเรื่องสั้นเรื่องนี้อีกสองตอน และ จะนำมารวมกันไว้ทั้งสามเรื่องในภายภาคหน้า ทั้งนี้อาจมีการแปลงเปลี่ยนอาจกระผมได้ในอนาคต กระผมจะนำมาแจ้งให้ทราบในภายหน้า (ถ้าไม่ลืม -_-) ขอบคุณครับ
ผมขอขอบคุณนักอ่านทุกๆ ท่านที่เข้ามาอ่านใน ณ ที่นี่ด้วยครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณภาพหน้าปกของเรื่องสั้นเรื่องนี้โดยเพื่อนของผม "ธาม"
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เวลานี้ะวันทอแสสีส้มเย็นาไปามท้อฟ้า
เป็นเรื่อแสเพลาว่ามันะลับแสในไม่้า ทุ่นาาสีเียวี็เริ่มอมส้ม
ยอ้าว็ถูแรลมพัล้ายลื่นน้ำูละอ่อน้อย
ลาทุ่นานั้นมี้นไทรแ่้นหนึ่ บนิ้าที่เือแวนไว้ับิ่ไม้อ้นไทรนั้น มีเ็สาวน้อยนั่อยู่ เธอนั่้มหน้าอยู่โยมีผมสีำยาวสลวยปิหน้าท่าาอเธอไว้อยู่ แ่มัน็่อนไ้ไว้ไม่หม นัยน์าอเธอเป็นสีแุ่มน้ำ
มือทั้สอ้าับเือที่ึิ้านี้ไว้ าอเธอยาวพอที่ะให้เท้าอเธอวาลบนพื้นินไ้
ั้แ่ายาวไปนถึาอเธอเ็มไป้วยราบน้ำาเป็นเส้นยาว
สีหน้าอเธอแสไ้อย่าัแ้ัเนแล้วว่าเธอำลัมิ่อยู่ในวามทุ์
เธอนั่นิ่อยู่บนิ้านั้น...ไร้อารม์...ไร้ีวา...เหมือนั่ายทั้เป็น...ั่วามโศเศร้าวามเหา่อยและวามฟุ้่านไ้เ้ารอบำิใอเธอแล้วพาเธอำิ่ลสู่ห้วลึอวามอาลัยอาวอน...โถ่
เ็สาวน้อยผู้น่าสสาร...
หารู้ไม่ว่า มีเ็หนุ่มน้อยนหนึ่ ไ้แอบมออยู่าที่แสนไล...ไลแสนไล...าเมือให่เมือมหานร เ็หนุ่มน้อยนนั้นรู้สึไ้ถึวามเศร้า...วามโศ...วามอาลัยอาวอน...วามทุ์... ไร้อารม์...ไร้ีวา...วามเ็บปวอเ็สาวน้อย มันลอยมาาที่แสนไลาัวเา มันไ้สร้า "วามะนึระลึนึถึ" นเิวามสะเทือนหฤทัยอเ็หนุ่มน้อยไ้ในทันทีทันใ
บนึสูระฟ้า
ในท่ามลาวามวุ่นวายอเมือมหานร ท่ามลาวามรีบเร่อผู้น
้วยวามะนึิถึและวามห่าไล
ผ่านลมที่พัพายผ่านระเบียที่เ็หนุ่มน้อยนั้นยืนิะนึระลึนึถึอยู่ มันไ้สร้า "ำมั่นสัา" ในใเ็หนุ่มน้อย้วยวามหวัและวามศรัทธาว่า...
"ันะลับไปหาเธอ ันะลับไปืนอารม์ให้เธอ ันะลับไปืนีวิีวาให้แ่เธอ
ันะสร้าวามสุให้แ่เธอ ันะไม่ทำให้เธอเศร้าโศ ันะไม่ให้เธอมอยู่ในวามทุ์
เธอะไ้ไม่้ออาลัยอาวอน ไม่้อเ็บปวทรมาน...ันะลับไป!!!...ลับไปที่ิาใ้้นไทรลาทุ่นานั้น ันะ้อลับไปหาเธอให้ไ้!!!”
“ันสัา!!!"
น้ำโศไหลออมาาาอเ็หนุ่มน้อย...เาพูออมา้วยแรหวัแรศรัทธาาวามะนึิถึและ้วยวหฤทัยที่เหา่อยนั้น...แ่เสียอเา็มิอาั้อไปทั่วมหานรแห่นี้และไม่มีผู้ใไ้ยินเสียอเา เพราะผู้นที่รีบเร่และวุ่นวายในเมือที่มีายาว่า ‘ไม่เยหลับใหล’ ไม่มีใรฟัวามำพูอเ็หนุ่มน้อยที่รำพันรำพึหาใร ที่ไลแสนไลหรอ...มันเสียเวลาอันเป็นเินเป็นทออพวเา...
เว้นแ่
ที่ไลแสนไลาัวเานั้น เสียรำพึรำพันวามะนึระลึนึถึนั้น
ลับถูไ้ยินโยเ็สาวน้อยผู้น่าสสารนนั้น เ็สาวน้อยเยหน้าึ้นมาาวามวามเศร้าโศและวามเ็บปวในทันใ
แล้วมอไปยัอบฟ้าอนภาอันไลโพ้น...่อนพูึ้น้วยวฤทัยที่ราวนี้ลับำิ่อยู่ในวามหวัและวามศรัทธาว่า...
"...เธอรู้ไหม...”
“...ันเหา...”
“...ันเ็บปวทรมาน...”
“...ันโศเศร้า...”
“...ันอาลัยอาวอน...”
เหมือนท่าเธอะร้อไห้อีรั้...
“...นันะายอยู่แล้ว!!!!!!!!!”
เ็สาวน้อยะอเสียัึ้นท้ายประโยั่พยายามะระบายวามรู้สึอันอึอัันใอเธอออมา...
“...มันนานเหลือเินที่ัน้อทรมานับวามรู้สึนี้...”
แล้วเ็สาวน้อย็ยิ้มภายใ้ราบน้ำาที่แห้อ...
“...มาเร็วๆ
ล่ะ...”
...เธอลั้นน้ำาเอาไว้...่อนะพูประโยสุท้าย...
“...ันอร้อนะ...อย่าผิสัาล่ะ..."
"...ยัยบ้า..."
่อนที่หยน้ำาะแริ้นไหลออมาเป็นทาทับ้ำรอยเิม...แ่ารร่ำร้อไหราวนี้ไม่ใ่เพราะวามเหาและวามเ็บปว...แ่เป็นเพราะวามหวัและวามศรัทธา่าห่า...
...และยิ้มอเ็สาวน้อยนั้นมันทำให้เ็หนุ่มน้อยยิ้มท่ามลาน้ำาที่หลั่ไหลออมาไป้วย...วใอทัู้่ไ้บอผ่านันและันว่าทัู้่ำลัโอบอปลอบใัน้วยวามะนึระลึิถึและวามห่วใย...แม้วามเป็นริทัู้่ะห่าไล...แสนไลัน...(ั่วใโหไม่สนวามเป็นริทำามแ่วามรู้สึอมันเอ)...็าม...
ผลงานอื่นๆ ของ ณ มหานครสีฟ้า ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ณ มหานครสีฟ้า
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น